Ik heb er geen idee van, of dit nu de vierde dan wel de vijfde plaat is van het gezelschap uit Richmond, Virginia. Wel merk ik, nu ik de cd gedraaid heb in verschillende gezelschappen, dat je ofwel voor ofwel tegen deze band bent. Hun gruizige country (of noem het voor mijn part americana), ligt bij sommige mensen erg goed in het oor.

Het zijn die mensen, die meer belang hechten aan een sfeer, een gevoel, dan aan een zuiver gespeelde solo of een perfect uitgevoerde backing vocal. Aan de andere kant heb je de mensen, die gefocust zijn op de song en de singer. Zij hebben de neiging zich een beetje af te wenden van deze plaat en ik kan hen begrijpen: ik kan uit de gegevens bij het cd-boekje niet opmaken wie van de vijf bandleden welke vocalen voor zijn rekening neemt. Wel stel ik vast dat geen van hen een echt in het oor springend zangorgaan heeft, en dat de songs op zich ook al redelijk gewoontjes zijn. Dit is, met andere woorden, alles behalve een plaat voor de eeuwigheid.

Maar…wat is er mis, met een gewone goeie plaat van een gewone goeie band? We hoeven niet in Engelse gewoonten te vervallen en elke veertien dagen een nieuwe “band van de eeuw” te ontdekken, toch? Wrinkle Neck Mules klinkt mij in de oren als een goudeerlijk vijftal, dat best zijn eigen beperkingen kent en dat songs schrijft vanuit het hart en ze ook op die manier speelt. Eet u alle dagen toast met kaviaar? Nee toch? Boerenkoolstamppot mag er evengoed zijn. Het gaat hem om de afwisseling en binnen dat kader heeft Wrinkle Neck Mules zeker zijn plaats, al is dit niet hun sterkste plaat. (Dani)